Door de wind, door de regen, dwars door de Jura heen
Ook dat is echter een uitdaging.
De autoweg naar Pontarlier is al langere tijd onderbroken door rotsblokken op de weg en de GR die nauwgezet met klimmen en dalen de loop van La Loue volgt tot aan de bron is eveneens zeer moeilijk begaanbaar door omgewaaide bomen van stormen van meerdere jaren geleden.
We zijn dus verplicht om uit het dal helemaal naar boven te klimmen om dan na een tiental kilometers af te dalen en opnieuw aansluiting te vinden met de officiële GR.
Daar ergens is de bron van La Loue (vanuit de tuin van de Villa)
Ward is behoorlijk opgewonden. Hij volgt al een tijdje de verslagen van mijn esbattementen op sociale mediakanalen in het bijzonder die van de Via Francigena. Na samen met tientallen anderen het glorieuze Leuvens studentenleven uitvoerig gevierd te hebben, inclusief een appendix onmiddellijk nà het diplomeren met regelmatig frequenteren van allerlei feesten en bijeenkomsten om de o vrij studentenheerlijkheid nog wat op te rekken, vervelden de contacten met heel wat studiegenoten tot af en toe een huwelijksfeest van gemeenschappelijke vrienden, en periodiek reünie-weekends.
De contacten waren ook met Ward wat minder, maar bleven aangenaam en hielden stand. Ward en zijn vrouw Liesbeth zijn één van de weinigen die trouwens nog elk jaar een gezinsfoto bleven sturen met nieuwjaarswensen. Ward en Toon - iets wat ik niet wist - waren ooit klasgenoten in Waregem. Ook qua karakter zijn ze figuurlijk op sommige punten van dezelfde klas. Ward neemt na analyse duidelijke standpunten in en weet wat hij wil. Een discussie over politiek is nooit ver weg en heeft soms iets weg van een nieuwsgierig diepte-interview. En een standpunt is niet zelden ‘ja’ of ‘nee’. Op de vraag of een man even vriendschappelijk met een vrouw kan omgaan als met een andere man en je ze als beste vriend bijvoorbeeld kan meenemen op een tocht zoals de Via Francigena was zijn duidelijk antwoord “nee”…maar vrees niet: op basis van eigen empirisch onderzoek van Ward zelf zouden de meeste mannen zeggen: nee dat kan niet, terwijl de meeste vrouwen er geen graten in zien. De urenlange kwetsbare en diepe gesprekken de dagen die we langs de weg naar Rome voerden, toonden trouwens aan dat de nuance geruisloos zijn overtuigingen mag binnensluipen, maar het zal altijd beargumenteerd moeten gebeuren.
Ik heb altijd al een goeie babbel gehad met hem. Misschien omdat wat hiervoor beschreven werd onmiddellijk nog wat verder mag genuanceerd worden. Ward heeft immers ook een zachte, weke kant. Hij is loyaal aan de mensen die hij respecteert, vertrouwt of bewondert. In de eerste plaats is hij dat ten aanzien van zijn vrouw en dochters waarover hij de komende stapdagen altijd met veel warmte en liefde zal spreken. Maar ook naar mij toe werd er alle krediet gegeven. Toen we even verkeerd waren gelopen en daardoor te veel kilometers langs een drukke weg liepen, vroeg ik of hij nu Pissed Off was. Uiteraard niet, enkel misschien van het feit dat ik dit überhaupt (Ward leefde en werkte ettelijke jaren in Duitsland) durfde denken.
Ward wou absoluut mee de Via Francigena stappen. Hij had dat ook al via Siska duidelijk gemaakt en vond - zonder dat hij zich daar bewust van was - een bondgenoot in haar om er voor te zorgen dat hij kon meestappen want het was Siska die enkele weken terug een pleitbezorger was om bij de eerstvolgende gelegenheid zeker aan hem te denken. Ik - en hijzelf ook niet - aarzelden dus geen moment toen een serie stapdagen tijdens de herfstvakantie zich aandienden enkele weken geleden. We zouden ze samen afwerken.
Met gezonde stress is Ward dus het avontuur aangegaan. Naar ik vernam stonden er in de dagen voorafgaand aan zijn vertrek nog zoektochten langs de AS Adventures op het programma en dat in meerdere provincies! Hij zou en moest de juiste polyvalente cape hebben eentje die tevens dienstig is als picknickdeken, windscherm, afdekplastiek voor de winterbieten en opblaasbare glasbol. Uiteraard in modieus gifgroen: goed materiaal dat klasse uitstraalt is alles! Ook dat is Ward: een man met stijl.
Voor het naar boven stappen langs de beboste flanken van de Gorges de Nouailles, een kloof tussen de bron van de Loue in Ouhans en Mouthier-Haute-Pierre - zouden we echter vooral moeten rekenen op eigen fysiek en intuïtief aangeleerde technieken om op de bijwijlen zeer smalle, geaccidenteerde en modderige richels overeind te blijven.
Het is een uitermate uitdagend stuk, we vorderen nauwelijks anderhalve kilometer per uur en de klim pakt op den assem,…maar we slagen er toch in het hoogste stuk te bereiken. De ruige bossen wijken af en toe open voor een stuk groen weiland dat er uitziet alsof er zopas een golfterrein is aangelegd.
Twee keer worden we ook beloond op een zogenaamd ‘belvedère’ waarbij de volstrekte schoonheid van de Gorges in al zijn weidsheid zeer ‘instagramable’ voor onze voeten wordt gegooid. Op de foto’s merken we echter dat ze er nauwelijks in slagen de overdonderende pracht die we ‘live’ ervaren in een 16:9 verhouding te vatten.
Ward is dus een man van stijl, de juiste kledij voor het juiste moment, liever La Perla dan Sloggi, wandelstokken met veersysteem ipv mijn stokken van 8 €/stuk uit den Aldi…dat soort dingen. Het komt goed uit want in de Chalet die behoorlijk gevuld is met mensen boven dampende borden lekker eten laat hij duidelijk verstaan geen principiële bezwaren te hebben tegen het feit dat we vandaag geen sandwiches met ZiZ-kaas eten maar een slaatje, met gefruite forelreepjes, handgesneden frietjes en verse tartaar op basis van mierikswortel. We laten het ons smaken, drinken nog een Orangina voor de suikers en verkennen de omgeving van de Bron van La Loue.
De bron zelf is een indrukwekkend natuurspektakel; uit een rotsflank van meer dan 150 meter gulpt La Loue uit een brede grot de wereld in om 120 km verder en honderden meter lager uit te monden in de Doubs. Door het verval ideaal om te kajakken en langs te wandelen in de pittoreske dorpjes. Het is ook hier dat de sombere realist, schilder Gustave Courbet meermaals de bron penseelde. Onbewust haal ik zijn bekendste werk l’ Origine du Monde voor de geest en verdenk ik hem er van zijn inspiratie voor de rauwe vulva hier gevonden te hebben. Ik besef plots dat ‘rauwe vulva’ misschien een vreemde omschrijving is. Ik bedoel natuurlijk dat de stijl van Courbet een zekere ruwheid, ongepolijstheid, … heeft in al dat realisme. Dus niet ‘rauw’ in de zin van ‘niet gebakken’ of ‘onbewerkt’ maar eerder ‘niet opgesmukt’. Enfin, we dwalen af. Google eens l’Origin du Monde en je begrijpt wat ik bedoel. En vergelijk het eens met de foto van La Source. Een afbeelding kan ik niet plaatsen want de vrienden van Meta (Instagram en Facebook) zullen allicht onmiddellijk één en ander blokkeren omdat ze het verschil tussen kunst en porno niet kennen.
Shrek
… En toen begon het steeds harder te regenen en werd het donkerder langs de ellendige baan naar de voorbuurten van Pontarlier. Ward bleef in de regen uiteraard trouw aan zijn gifgroene regencape wat hem de Pelgrimsnaam Shrek opleverde. Hij zou hem de rest van de tijd met trots dragen (de naam, ook de cape).
Aan een kaasmakerij van Comte (de alomtegenwoordige kaas hier) besloten we even te rusten en mochten we ons in de bijhorende bistro aan de haard opwarmen bij een tas chocomelk. We besloten daar aan de haard dat het welletjes geweest was, enkel nog uit principe de laatste 8 km door de industrieterreinen rond Pontarlier naar het centrum van het stadje afmaken…zo zijn we niet. Bovendien was de zon al onder en zouden we snel in de pikkendonker lopen langs een drukke invalsweg. Veilig is dit niet. We besloten dit laatste stuk met de bus te doen die toevallig (het Universum blijft ons gunstig gezind) aan de kaasmakerij passeerde en er nauwelijks 10 minuten over deed tot aan de Sint-Pieterspoort vlakbij de air-B&B waar we verbleven. Aartsbisschop Sigeric zou in dezelfde omstandigheden in 990 het allicht ook zo gedaan hebben. Het zij zo!
We sloten de avond af met een drie-gangen maaltijd (Ward heeft Stijl weet u nog) in een bijzonder fijn restaurant. De dag nadien volgde het orgelpunt.
We starten in de regen en die zou ons - soms al nadrukkelijker dan anders - de hele dag trouw vergezellen. Ondanks de regen werd het een prachtige tocht, deels door de bossen, deels langs valleien en plateaus. Een van de hoogtepunten was trouwens het zicht op het Chateau de Joux.
De etappe(s) was (waren) ook de etappe(s) van de lange, warme, openhartige en bijwijlen kwetsbare gesprekken. Terwijl ik met andere Copains afspreek om elk zijn eigen tempo te stappen was dit deze keer en al zeker met Shrek niet het geval. We stapten bijna onafgebroken samen wat de gezamenlijke overpeinzingen natuurlijk in de hand werkt. De laatste stapdag was er een van de ode aan het doorzettingsvermogen. We bleven gaan, ook toen de onheilspellende berichten binnenkwamen van het thuisfront over storm Ciara.
Zonder het goed te beseffen stapten we zelf doorheen een skigebied. Het viel op dat gemeente-arbeiders al volop paaltjes aan het zetten waren om het winterweer voor te zijn als de wegen zouden ondersneeuwen.
En toen kwam in de verte Zwitserland in zicht…we beten nog even op de tanden en maalden de laatste 4 kilometer naar Jougne af. Het was een intens moment toen we La Rue de l’Eglise inliepen en vlakbij het kerkje ons gezellig hotel zagen liggen. We werden er allerhartelijkst ontvangen, bibberden na een tocht van bijna 28 kilometer met meer dan 1000 stijgtemeters nog een uurtje na en kwamen tot de conclusie dat we iets uniek hadden meegemaakt.
Epiloogje
‘Ik heb het nu even te druk om naar de bloemen te kijken’ zei Kleine Draak. ‘Dan moet je het juist doen,’ zei Grote Panda ‘en morgen zijn ze er misschien niet meer’.
Er is altijd een reden om iets niet te doen, maar ik ben blij dat er ook nu tijd werd gemaakt voor dingen en mensen die er toe doen.
Het was een geweldige tocht van Pianoman, Shrek en The Boss op weg naar Rome doorheen de ruigte van de Jura. De fysieke inspanning was voor iemand met het lijf van een Dikke Panda enorm maar je kan altijd nog een stap extra zetten. En dat hebben we duizenden keren gedaan. Meer dan 3000 stijgmeters werden overwonnen en we vorderden 100 km Ad Limina Petri. Canterbury waar het 18 seizoenen geleden in juni ‘19 begon ligt ver achter mij, maar toen en daar werd de beste stap gezet. Met een warm hart denk ik terug aan alle metgezellen die de Via Francigena al meestapten, en zeker ook aan De Weg zelf want ook nu was het landschap de geduldige vierde WegGenoot die er de hele tijd was.
We hebben gelachen, gezeverd, gezwegen, gepraat en zijn zeer diep gegaan, we hebben geluisterd en geleerd. We liepen verkeerd en haalden dan de schouders op want we zagen en leerden juist daardoor dingen die we anders hadden moeten missen. Het was intens, zowel mentaal als fysiek, het zit er op, we keren naar huis, maar ik had het voor geen geld ter wereld willen missen.
Om The Boss te citeren: ‘de kwaliteit van het leven, is de kwaliteit van je relaties’.
Toon - ‘The Boss’ en Ward - ‘Shrek’, …Dikke Panda groet jullie hartelijk en dankt jullie voor zoveel levenskwaliteit.
Ik stap verder.
Reacties
Een reactie posten